خدایا چند وقت است که دارم به این موضوع فکر میکنم که مگر میشود آدم با خدا دوست شود. آخر تو خیلی بزرگی و من خیلی کوچکم اما من یاد حضرت ابراهیم افتادم یادم افتاد که تو بهش گفته بودی خلیل. خلیل یعنی دوست و خلیل الله یعنی دوست خدا. پس حضرت ابراهیم دوستت بوده. اما او پیامبر بود. من که پیامبر نیستم. شاید تو فقط با پیامبر ها دوست میشوی.
اما من گشتم و توی قرآن یک آیه پیدا کردم. یک آیه که ثابت میکرد تو با همه دوست می شوی، با همه، میدانی کدام آیه رو می گویم؟ سوره ی یونس آیه ی 62، آنجا که می گویی «آگاه با شید که دوستان خدا ترسی ندارند و غمگین نمی شوند.»
یعنی تو می توانی یک عالم دوست داشته باشی. پس من هم می توانم دوستت باشم. این جوری خیلی خوب است. اصلا فوق العاده است.
خدایا ممنون که اجازه دادی با تو دوست باشم...
عرفان نظرآهاری
