ببخشید چند لحظه ...

شاید تو هم مثل من باشی! دلت می خواهد با خدای خویش رفیق و دوست شوی.

به او نزدیک گردی و شمیم لطف و رحمت او را در مشام جان حسّ نمایی، با مقربان درگاه ربوبی و دوستان او طرح دوستی بریزی، به باغ ولایتشان داخل شوی  و گلستان قرب آن ها را تماشا کنی.

بر فرش دوستی آن ها بنشینی و دل و جانت را به ایشان بسپاری، تا بر مرکب دوستی خویش سوارت کنند. و برق آسا به مرز وصال پروردگارت برسانند.

اما این گنج پنهان سعادت کجا پنهان است؟ و کلید طلایی این بزرگترین خوشبختی ها کجاست؟

در پاسخ باید گفت: دوستی راه و روش دارد که باید آن را آموخت:

اولین شرط دوستی یک دل و یکرنگ شدن با دوست است و این محقق نمی شود مگر با گذشتن از غیر دوست و بیزار شدن از غیر اوست.

با صدای زنگ محبت بیدار شدن و از هرچه بوی دشمنی با دوست می دهد بیزار شدن.

گر عاشق دلداری، با غیر چه دل داری                                           کان دل که در او غیر است، دلدار نمی گنجد

برای دوستی خدا و اولیای خدا نیز باید همین راه را طی نمود. آری در دلِ تولّی حقیقی، تبرّی هم هست.

در این نوشتار برآن شدیم که یکی از شرایط رسیدن به « تولّی » یعنی « تبرّی » را کمی توضیح دهیم. لذا سعی شده است در شرایطی که  تفسیرهای متفاوتی از تبری می شود و گاهی حتی با سیره اهل بیت تضادّ دارد، مسائل مربوط به آن را مورد تحقیق و بررسی قرار دهیم.

در این نوشتار برآنیم تا درباره ی

·         تبرّی

·        حدیث رفع القلم و نهم ربیع الاول

  ·        شخصیت ابولولو

  ·        مجالس مربوط به نهم ربیع

  ·        لزوم اتحاد و برادری

و ... مطالبی را یادآور شویم.

امروزه ضمن برداشت هایی غیر مستند از واژه تبرّی، اعمالی در جامعه اسلامی اتفاق می افتد که بی شکّ مقبول امامان شیعه نیست و با سیره ی متعالی آنان در تضادّ است.

امیدواریم که از سیره حق خارج نشویم.                                                                          ان شاءالله تعالی

تبرّی یعنی ؟

« تبری به دوری و جدا شدن از چیزی گفته می شود که در نزدیک شدن به آن کراهت است.[1]    »

و « ‌‌ ابراز برائت خداوند از کافران به معنای دور ساختن آن ها از رحمتش می باشد.[2]    »